Hier is nog een youtube als "inhoudsopgave van deze blog"
(achtergrond muziek is eigen productie)
(achtergrond muziek is eigen productie)
De terugreis
Vandaag
zijn we redelijk normale tijd opgestaan, rond kwart voor acht. We zijn eerst
maar eens gaan ontbijten en onder voorbehoud konden we tot vertrek naar het
vliegveld het huisje bewonen. Maar het voorbehoud betekende dat het toch niet
ging. Komend weekend is er een feestweekend in Cumbuco en de hele Pousada is
volgeboekt. En de gasten voor huisje 1, waar wij zaten, zouden vandaag al
komen, zo kwam Eduardo ons vertellen. Dus zwemmen zat er niet meer in want we
moesten 12.00 uur het huisje uit zijn.
Na het
ontbijt zijn we dus iets sneller aan de slag gegaan. Terwijl Liesbeth de
koffers ging inpakken, wat zij economisch als de beste kan, ging Fred met het
gisteren gekochte touw handvatten maken aan schilderij en kokosbladeren. En
kwart voor tien waren we al klaar. Ja, wat kun je dan nog doen? In de zon met
de geschaafde knie en dan weer in de schaduw voor de koelte. En met de EE-pad
de krant (ED.nl, RTL-nieuws, ed.) lezen was ook een interessante activiteit
voor Liesbeth, terwijl Fred op de i-phone emails ging wegwerken.
Om een uur
of elf ging Liesbeth douchen en Fred volgde even over half twaalf en we trokken
onze reiskleren maar aan. De lange broeken konden gelukkig opgestroopt en de
T-shirt met lange mouwen van Fred kon nog wel even uit blijven. We bestelden
sandwiches en sucos voor 13.00 uur en toen was het steeds meer ijsberen met
gemengde gevoelens.
Want zo in
de Braziliaanse lente is het weer fantastisch. We hebben in 5 weken maar twee
dagen regen gehad en van die twee dagen maar een dag een echte regendag. Op de
andere dag regen in Bonito lagen we 's middags al weer in het zwembad. Alle
andere dagen hebben we alleen maar zon gehad. Desondanks hebben we heel veel
geluk gehad met het weer, want het heeft zelfs licht gesneeuwd in Iguacu nadat
we daar met een weekje met 30-plus temperaturen geweest zijn.
Even voor
half vier stond de taxi voor. Het was niet Roberto, maar zijn broer Claudio.
Gelukkig kon die ook een beetje Engels. En we hebben onderweg gezellig
gebabbeld. We waren ruim op tijd op het vliegveld. Na afscheid nemen van
Claudio met de vraag om de hartelijke groeten te doen aan zijn broer Roberto
liepen we de zaal in en gingen eerst bij ProtecBag langs.
Het laten
inpakken kost R$30 per item en dat is best duur. Maar we wilden natuurlijk wel
dat het schilderij onbeschadigd aankomt. En met de kokosbladen willen we ook
geen gedoe omdat het een natuurproduct is. Toen we echter zagen hoe zorgvuldig
de twee mannen met inpakken te werk gingen, met maken van handvatten, fragil
stickers, handle with care stickers, adressticker, konden we de prijs wel
billijken. En zeker toen bij inchecken bleek dat ProtecBag ingepakte zaken
speciaal behandeld worden, met aparte bagagelabel en logistiek.
We keken
nog even bij duty-free en zagen dat de cachaca er twee tot drie keer zo duur
was als in de Mercado van Cumbuco. Het boarding ging voorspoedig en de vlucht
was gelukkig maar zeven uur. Desondanks was het een taaie vlucht omdat het een
nachtvlucht en slapen er niet bij is. Toch kwamen we redelijk fris aan in Lissabon
waar we langs de douane gingen en door de scan. Dat was best sterke controle;
we werden allebei gefouilleerd en Liesbeth nog met een metaaldetector gescand.
Nu was het
tijd doden, want de tijd van landen was kwart voor zeven in de morgen en de vlucht
naar Amsterdam is pas 13.10 uur. We dachten terug aan drie en half jaar geleden
dat we zo ziek waren. Nu is het wachten dragelijker. De tijd is goed door te
komen met winkeltjes kijken, hapje eten, blog bijwerken, boekje lezen, muziek
luisteren.
Maar na
zo'n vlucht en tijdsverschil zo vroeg in de ochtend aankomen is wel taai, want
je bent uit je ritme.
De reis
naar Amsterdam verliep voorspoedig, duurde gelukkig maar krap drie uur en ging
volgens schema. We waren even voor half zes op Schiphol en moesten een heel
eindje lopen naar de bagageclaim. En ja, de koffers maar ook de twee Protec
ingepakte souvenirs kwamen in goede staat aan. Bij de douane werd een stel er
uitgepikt voor nadere inspectie. Dus we knepen hem een beetje, niet vanwege
illegale waar, maar we zagen het al voor ons: navragen en eventueel uitpakken
met nog langer onderweg. Achteraf leek uitpakken onwaarschijnlijk want op de
labels stonden stempels dat alles X-Ray gechecked was door TAP, voordat het het
vliegruig in ging.
We hebben
bij Burgers King een whapper en frites gegeten en hebben de trein van kwart
voor zeven genomen. Om tien voor half negen waren we in Eindhoven en Robert
stond ons gelukkig op het perron al op te wachten. Dat was heel fijn met oog op
het de trap af sjouwen van de twee koffers. Nu kon Robert en Fred er allebei
een nemen.
Half negen
waren we thuis en hebben we niet veel meer gedaan. De koffers meteen maar naar
boven, nu Robert er nog was. En het schilderij uitgepakt: gelukkig helemaal
gaaf. Fijn om weer gezond en veilig terug te zijn maar voor Fred ook weer niet, want het niesen en allergie begint weer en wat een fantastisch weer hebben we gehad. Wat een superklimaat in Brazilie in deze maand van het jaar.
Ciao Brasil, espero que haverá uma reunião, porque se.
Van de bezoeken aan Keli (12 september), Bruno (8 oktober) en Lucas (9 oktober) heb ik een Youtubefilmpje gemaakt:
Ciao Brasil, espero que haverá uma reunião, porque se.
Van de bezoeken aan Keli (12 september), Bruno (8 oktober) en Lucas (9 oktober) heb ik een Youtubefilmpje gemaakt: