Translate

vrijdag 12 oktober 2012

10 en 11 oktober - DAG 32 en 33


 Hier is nog een youtube als "inhoudsopgave van deze blog"
(achtergrond muziek is eigen productie)


 

De terugreis

Vandaag zijn we redelijk normale tijd opgestaan, rond kwart voor acht. We zijn eerst maar eens gaan ontbijten en onder voorbehoud konden we tot vertrek naar het vliegveld het huisje bewonen. Maar het voorbehoud betekende dat het toch niet ging. Komend weekend is er een feestweekend in Cumbuco en de hele Pousada is volgeboekt. En de gasten voor huisje 1, waar wij zaten, zouden vandaag al komen, zo kwam Eduardo ons vertellen. Dus zwemmen zat er niet meer in want we moesten 12.00 uur het huisje uit zijn.

Na het ontbijt zijn we dus iets sneller aan de slag gegaan. Terwijl Liesbeth de koffers ging inpakken, wat zij economisch als de beste kan, ging Fred met het gisteren gekochte touw handvatten maken aan schilderij en kokosbladeren. En kwart voor tien waren we al klaar. Ja, wat kun je dan nog doen? In de zon met de geschaafde knie en dan weer in de schaduw voor de koelte. En met de EE-pad de krant (ED.nl, RTL-nieuws, ed.) lezen was ook een interessante activiteit voor Liesbeth, terwijl Fred op de i-phone emails ging wegwerken.

Om een uur of elf ging Liesbeth douchen en Fred volgde even over half twaalf en we trokken onze reiskleren maar aan. De lange broeken konden gelukkig opgestroopt en de T-shirt met lange mouwen van Fred kon nog wel even uit blijven. We bestelden sandwiches en sucos voor 13.00 uur en toen was het steeds meer ijsberen met gemengde gevoelens.

Want zo in de Braziliaanse lente is het weer fantastisch. We hebben in 5 weken maar twee dagen regen gehad en van die twee dagen maar een dag een echte regendag. Op de andere dag regen in Bonito lagen we 's middags al weer in het zwembad. Alle andere dagen hebben we alleen maar zon gehad. Desondanks hebben we heel veel geluk gehad met het weer, want het heeft zelfs licht gesneeuwd in Iguacu nadat we daar met een weekje met 30-plus temperaturen geweest zijn.

Even voor half vier stond de taxi voor. Het was niet Roberto, maar zijn broer Claudio. Gelukkig kon die ook een beetje Engels. En we hebben onderweg gezellig gebabbeld. We waren ruim op tijd op het vliegveld. Na afscheid nemen van Claudio met de vraag om de hartelijke groeten te doen aan zijn broer Roberto liepen we de zaal in en gingen eerst bij ProtecBag langs.

Het laten inpakken kost R$30 per item en dat is best duur. Maar we wilden natuurlijk wel dat het schilderij onbeschadigd aankomt. En met de kokosbladen willen we ook geen gedoe omdat het een natuurproduct is. Toen we echter zagen hoe zorgvuldig de twee mannen met inpakken te werk gingen, met maken van handvatten, fragil stickers, handle with care stickers, adressticker, konden we de prijs wel billijken. En zeker toen bij inchecken bleek dat ProtecBag ingepakte zaken speciaal behandeld worden, met aparte bagagelabel en logistiek.

We keken nog even bij duty-free en zagen dat de cachaca er twee tot drie keer zo duur was als in de Mercado van Cumbuco. Het boarding ging voorspoedig en de vlucht was gelukkig maar zeven uur. Desondanks was het een taaie vlucht omdat het een nachtvlucht en slapen er niet bij is. Toch kwamen we redelijk fris aan in Lissabon waar we langs de douane gingen en door de scan. Dat was best sterke controle; we werden allebei gefouilleerd en Liesbeth nog met een metaaldetector gescand.

Nu was het tijd doden, want de tijd van landen was kwart voor zeven in de morgen en de vlucht naar Amsterdam is pas 13.10 uur. We dachten terug aan drie en half jaar geleden dat we zo ziek waren. Nu is het wachten dragelijker. De tijd is goed door te komen met winkeltjes kijken, hapje eten, blog bijwerken, boekje lezen, muziek luisteren.
Maar na zo'n vlucht en tijdsverschil zo vroeg in de ochtend aankomen is wel taai, want je bent uit je ritme.

De reis naar Amsterdam verliep voorspoedig, duurde gelukkig maar krap drie uur en ging volgens schema. We waren even voor half zes op Schiphol en moesten een heel eindje lopen naar de bagageclaim. En ja, de koffers maar ook de twee Protec ingepakte souvenirs kwamen in goede staat aan. Bij de douane werd een stel er uitgepikt voor nadere inspectie. Dus we knepen hem een beetje, niet vanwege illegale waar, maar we zagen het al voor ons: navragen en eventueel uitpakken met nog langer onderweg. Achteraf leek uitpakken onwaarschijnlijk want op de labels stonden stempels dat alles X-Ray gechecked was door TAP, voordat het het vliegruig in ging.

We hebben bij Burgers King een whapper en frites gegeten en hebben de trein van kwart voor zeven genomen. Om tien voor half negen waren we in Eindhoven en Robert stond ons gelukkig op het perron al op te wachten. Dat was heel fijn met oog op het de trap af sjouwen van de twee koffers. Nu kon Robert en Fred er allebei een nemen.

Half negen waren we thuis en hebben we niet veel meer gedaan. De koffers meteen maar naar boven, nu Robert er nog was. En het schilderij uitgepakt: gelukkig helemaal gaaf. Fijn om weer gezond en veilig terug te zijn maar voor Fred ook weer niet, want het niesen en allergie begint weer en wat een fantastisch weer hebben we gehad. Wat een superklimaat in Brazilie in deze maand van het jaar. 

Ciao Brasil, espero que haverá uma reunião, porque se.






Van de bezoeken aan Keli (12 september), Bruno (8 oktober) en Lucas (9 oktober) heb ik een Youtubefilmpje gemaakt:

dinsdag 9 oktober 2012

Dinsdag 9 oktober - DAG 31

Op bezoek bij Lucas

Vanmorgen werden we weer door Isabela Oliveira opgepikt. Het project van Lucas is veel dichterbij in Caucaia. Met een kleine drie kwartier waren we met een beetje zoeken en navragen, want veel straten hebben geen naam, gearriveerd.

Lucas was er al en zat aan een tafeltje te kleuren. Zijn "moeder", in het echt zijn oma Ana, zat erbij aan tafel Toen we aankwamen Fred Lucas op video vastlegde, deed hij weer verlegen, alsof hij ons niet in de gaten had. In de afgelopen drie en een half jaar is Lucas nog niet veel veranderd.

We hebben allereerst weer elkaar begroet en met elkaar gebabbeld over van alles. We schrokken erg om te horen dat na ons bezoek in januari 2009 de echtgenoot van Ana en opa van Lucas is vermoord op de verjaardag van Lucas. Hij ging een vogel verkopen om een taart en kadootje voor Lucas te kopen, heeft dat thuis gebracht en ging nog even naar het cafe. Daar kwam hij op ongelegen moment in een conflictsituatie terecht en is hij slachtoffer geworden. Eerlijk gezegd vinden we het te betreuren dat wij als sponsors daar tot vandaag niets over gehoord hebben en waarschijnlijk nooit gehoord hebben als we dit bezoek niet gedaan hadden.

Het werd steeds onrustiger rond ons, want zenuwachtig liepen allerlei kinderen in en uit en hoorden we muziekinstrumenten. Er was een muziekpresentatie voor ons georganiseerd. Het was erg leuk en ook leuk te zien hoe verschillende projecten met muziek en creatieve vakken omgaan. Er volgt nog een filmpje in deze blog, zodra we het materiaal verwerkt hebben thuis

Toen was het tijd voor de kadootjes. Ook de manier van uitpakken van de kadootjes ging helemaal anders dan bij Bruno. Zo zijn kinderen ook uniek. Niets uitpakken, maar alles uit de tas halen, vluchtig bekijken en weer in de tas terug voor meenemen naar huis. Natuurlijk werd Lucas een beetje bijgestuurd en een kleurbijbel die als kadootje was ingepakt moest hij wel uitpakken. Maar hij keek het vervolgens op zijn schoot onder de tafel vluchtig door alsof niemand het mocht zien.

Het volgende onderwerp van het bezoek was om het huis van Lucas te gaan bekijken. Sinds de dood van haar man is Ana ook sterk veranderd. In plaats van huismoederschap moest Ana nu voor het gezin gaan zorgen. Drie dagen per week doet ze huishoudelijk werk bij anderen en met wat subsidie hier en daar, voordeeltjes van de politieke verkiezingen, ed. Heeft Ana een badkamertje aangebouwd, de keuken naar buiten verhuisd onder een afdak en een afscheidingsmuur.

Aan de voorzijde van het huisje is het eerste begin van nog een nieuw kamertje te zien. Op termijn wil ze de keuken uitbouwen en koken voor de verkoop, in de vorm van snacks.

Na dit bezoek, bezegeld voor gebed voor het gezin, reden we weer terug naar het project en liet Lucas zijn klas zien.





Daarna was er tijd om te spelen: met de nieuwe voetbal dus. We moesten er allemaal aan geloven, van simpel heen en weer spelen tot in een kring kriskras naar elkaar spelen en tenslotte doel schieten.

Best een warme klus op een zandplein omgeven met muren met de zon rechtboven. Maar Lucas was niet te stoppen; na een slokje water kon hij er weer langer tegen dan wij. Na een half uurtje voetballen was het tijd voor de lunch; eerst handen wassen in banheiros.

De lunch was wat de kinderen ook krijgen: rijst, feiao, salada van aardappel- en wortelblokjes. en kipfilet. Er was perzik- of druivesap en water bij. Vooral veel water was welkom na het voetbalspel.

Na de lunch ging Lucas met zijn moeder naar huis om zich om te kleden en gingen we in de schaduw en in de wind zitten voor koelte en was er nog wat tijd om met Isabela over Compassion projecten en LDP te praten.

Langzaam kwamen de kinderen voor de middaglichting op school, allemaal in uniform. Al gauw stond er een hele groep rond ons met opmerkingen als: 'What is your name, one, two three, four, five...., what country? etc. ' Het leek een beetje op apies kijken en wij waren de apen. We vonden het heel erg leuk. Nederlanders zijn een zeldzaam ras in die wijken van Caucaia. Ook Lucas kwam met zijn moeder terug en toen alle klassen begonnen waren zijn we ze langs geweest om de verschillende leeftijden en klassen te proeven. Dat staat allemaal op video en komt later nog in de blog.


Na deze rondleiding werd Lucas even uit de klas gehaald. Toen we bij de rondleiding in zijn klas kwamen was iedereen enthousiast, maar Lucas zat ernstig gebogen over zijn boek/schrift te schrijven en keek niet op. Hij voelde waarschijnlijk de bui van afscheid hangen. Dat is altijd moeilijk. We namen van iedereen afscheid, van Lucas, zijn oma, de directrice, de muziekleraar, nog een lerares... en toen werden we weer teruggebracht naar de Pousada. Half drie waren we thuis. Nog tijd voor lekker zwemmen en in de namiddagzon genieten.

In de avond zijn we met de bus naar Cumbuco gereden om de grote Mango die we van de moeder van Bruno gekregen hadden, aan Marcel te brengen om sap van te maken. En we hebben een magneetklompjes souvenir achtergelaten om aan Alicia, de vrouw van het autobusrestaurant, te brengen. Daarvoor werd gezorgd. We zijn vervolgens weer naar de Coyote pizzaria gegaan en nuttigden samen de Quattro Queios pizza, twee Ice Cream en twee koffie.

Omdat het erg druk was in het restaurant, lieten we de ober met rust en liepen we naar de bar, recht aan de overkant van de weg, om met betaalpas te betalen. De vrouw die volgens ons de manager van het restaurant is en electronisch betalen afhandelt, vroeg n.a.v. het Iguacu T-shirt dat Fred aan had, hoe lang we in Brazilie zijn en blijven, of het de eerste keer is, etc. Daarop vertelde Fred over waarom we in Cumbuco zijn en op de camera liet Fred bovenstaande foto met Lucas zien.

De vrouw reageerde heel enthousiast en verrast. Ze vertelde dat ze van jongsaf op die Escola Batista heeft gezeten. Fred liet ook nog een video opname van de muziekpresentatie zien en toen sprong ze helemaal een gaat in de lucht. Want ze bleek een meisje met gitaar te herkennen. Waarschijnlijk familie.

Nu was het Fred die helemaal enthousiast werd. Want de laatste tijd gebeuren dit soort voorvallen van iemand op bepaalde manier toevallig aanspreken wat dit effect geeft. Dat hebben we gehad met de toergids in Rio, met Emellee van het Wetiga hotel en Martinho Shu. En wat een geweldige opsteker voor ons, sponsors, om zo het resultaat van het Compassion project te zien.

Daarna nog even losse muntjes als zakgeld voor Marcel 's  dochtertje Rebecca af te geven en afscheid nemen van Marcel. Met de bus terug naar de Pousada zijn we iets eerder uitgestapt omdat we zagen dat de Mercado open was. We kochten twee flessen Cachaça en een klosje touw wat eventueel als handvat gebruikt moet worden om schilderij en kokosbladeren samen met een hand te dragen.

De rest van de dag is gebruikt om emails te verwerken en de blog te maken. Hierna komt nog een artikel over de terugreis morgen. En dan is deze blog ten einde, behalve dat er nog wat updates met video in komen.

maandag 8 oktober 2012

Maandag 8 oktober - DAG 31

Op bezoek bij Luis Bruno

Vanmorgen zouden we om 9:30 uur opgehaald worden voor bezoek aan Lucas. Dus we zorgden op tijd te zijn voor ontbijt en waren om 9 uur klaar voor vertrek.  Isabella, onze chauffeur en vertaler was ook te vroeg wat ons verbaasde. Om vijf over negen kwam ze aan en vijf minuten later reden we weg. Ze was zo vroeg omdat ze een stille makkelijke route naar Cumbuco had doorgekregen die nieuw voor haar was. Dus had ze wat reserve tijd genomen. Voor ons natuurlijk geen probleem.

Al rijdend praatten we over van alles en hoorden we dat het project in de buitenwijk van Fortaleza is. En al pratend miste Isabella de afslag. En even omdraaien was onmogelijk. Dus met veel bellen naar het project, navragen bij mensen langs de weg en nog meer keren verkeerd rijden, omdat de nieuwe route natuurlijk onbekend was. Uiteindelijk kwamen we voor de planning een kwartier te laat. Dus we hebben er bijna tweemaal zo lang over gedaan als nodig zou zijn.

Enfin, Luiz Bruno, of wel gewoon Bruno, stond bij het project te wachten. Een beetje afwachtend op wat hij verwachten kon en wat wij verwachten. Maar dat was maar voor even. Hij was meteen enthousiast met onze komst.

Na de eerste kennismaking gingen we aan de koffie en kreeg Bruno gelegenheid om zijn kadotas uit te pakken. Hij was duidelijk overweldigd van de aandacht en kadootjes. Regelmatig stopte hij met uitpakken want dan moest hij Fred even een knuffel geven. Er was drinken, ananassap of koffie, met tapioca pannekoekjes en naar onze begrippen normalere koekjes.

We babbelden over wie wij waren en Bruno kon vragen stellen als hij wilde. En we hebben hem gevraagd over zijn familie waarop hij zei zij met zijn zessen zijn, hij alleen broers heeft en Bruno is de op een na jongste. Zijn oudste broer is 22 en de jongste is 2. Het was even puzzelen om de bal, die we meegebracht hadden, op te pompen, maar dat is gelukt.

Bruno had ook een kado voor ons. Hij ging even weg en kwam met de tekenleraar terug ... met een werkelijk heel mooi soort schilderij van een jangada, maar die was met takjes op het doek gelijmd. ook de mast was een lichtgebogen twijg dat op het doek gelijmd is. Vervolgens is het zeil, de zee en de avondlucht er in geschilderd. Het is speciaal voor ons gemaakt en de verf was nog vers. Hieronder is een foto van het schilderij maar in het echt is het mooier door het 3D effect van de takjes en het kokosmateriaal.

Toen was het tijd om het project te bekijken. We kregen verschillende lokalen te zien, van tekenen, schilderen en andere creatieve vakken, van dansles, muziekles, bijles en bijbelles. Op gegeven moment kwamen we in een computerlokaal waar oudere tieners van de community een computercursus kunnen krijgen om uiteindelijk makkelijker aan een baan te komen. Terwijl we dat bekeken kwam de moeder van Bruno binnen wat heel leuk was.

Verder werd ons de volkstuin van de community getoond. In de toekomst komt er een tweede tuin bij waar de kinderen ook in bezig kunnen gaan. Er staan enorme Caju en Manga bomen. De grootste Caju boom vormt a.h.w. een vergaderzaal waar moeders uit de wijk eenmaal per week groepstherapie krijgen over o.a. problemen in de wijk, hoe omgaan met geld, voorlichting, ed. Dit wordt verzorgd door Carla, die gediplomeerd is. Zij helpt ook Bruno met brieven schrijven.

We zijn daarna naar Bruno's huis geweest en daar liepen rond een eend met vierjongen, drie kippen, een hond. We gingen de trap op en werden in het bovenhuis rondgeleid. Bruno liet zijn slaapkamer zien waar hij in een bed slaapt met een oudere broer, in een eenpersoonsbed ernaast slaapt nog een broer, met daarover heeb broer nummer vier in een hangmat.  Bruno opende een kast en haalde een map met al onze brieven en trots liet hij zien dat hij sommige had ingekleurd, maar bovenal, dat hij ze zuinig bewaart. Terwijl we het huis bekeken vroegen we naar de namen van de familieleden. Toen bleek dat alle mannen in het gezin Luis heten, met een tweede naam:
In volgorde van leeftijd
Luis Fernando(22), Eduardo(19), Henrique(18), Antonio(16), Bruno(8), Emanuel(2)
Vader: Luis Araujo, moeder: Luza-Nira

Moeder vertelde dat haar man als zzp bouwvakker werkt en regelmatig werk heeft. Zij is huismoeder en het is heel bijzonder dat Bruno in een compleet gezin opgroeit. De meerderheid van de gezinnen die er wonen zijn eenouder gezinnen (alleen moeder) en heel vaak zijn de kinderen van verschillende vaders.
We besloten die bezoek met gebed, waarbij we ook dachten aan Bruno's opa, die ernstig ziek in het ziekenhuis ligt.

Hierna gingen we zonder moeder terug naar het project. Er was nog even tijd voor een beetje voetballen. Dat was heel leuk, maar ook heel kort. In zijn enthousiasme had Fred zich vergist in de samenstelling van de grond. De combinatie van sandalen en fijn grind is reden voor een valpartij met geschaafde knie en tenen als resultaat. Maar er was goede medische zorg, dus liep het met een sisser af.

De lunch stond klaar: feijao (bruine bonen), rijst, macaroni, bloemkool, lekker Carne do Sol. Er was wederom overvloed. We hebben lekker gegeten en gelachen omdat Bruno, met als alle kinderen, geen groente gewend zijn te eten en de bloemkool niet lustte. Wij natuurlijk heel demonstratief een grote stronk naar binnenwerken.

Na de lunch kregen we een seintje dat we naar het muzieklokaal konden komen voor een uitvoering met percussie. De instrumenten zijn ook allemaal zelfgemaakt. Niet alleen zagen ze er mooi uit, maar ook bleken Brazilianen een ritmegevoel te hebben waar menig Europeaan jaloers op kan zijn.

Hierna was er nog tijd voor spelen. Uiteraard geen voetballen meer. Maar dan is er bijvoorbeeld dieren domino wat Bruno wel leuk vindt. Wel bleek dat Bruno, net als veel kinderen, moeilijk tegen zijn verlies kan. Na een paar partijtjes hebben we nog twee puzzels gemaakt met elkaar en toen was het inmiddels tegen drie uur en dus tijd om afscheid te nemen. We vertelden dat we bezorgd waren over het transport van het schilderij. De tekenleraar had een idee en ging aan de slag. Het schilderij kwam netjes ingepakt, met schuimrubber bescherming en stevig papier.

Na het afscheid, wat altijd even moeilijk is, werden we weer naar de Pousada gebracht. Opnieuw was dit engiszins een puzzelrit. Gelukkig is het project van Lucas morgen dichterbij en veel makkelijker te bereiken, naar we hopen.

Voor meer versteviging van het schilderij met bijvoorbeeld karton zijn we naar een doe-het-zelf winkel gegaan voor tape. Eduardo had geen karton meer; alles was gebruikt voor schilderwerk. Maar toch kwam hij met drie doosjes aan zetten. Dan in combinatie met sealen op het vliegveld met een ''HANDLE WITH CARE"sticker moet het goed genoeg zijn.

Tenslotte was het tijd voor de email en deze blog.

zondag 7 oktober 2012

Zondag 7 oktober - DAG 30

Zondag - Rustdag

Vandaag hebben we niet veel nieuws te vertellen. En zowaar ook een dag geen foto's gemaakt. Daarom om op te fleuren maar een plaatje van een van de drie huiskatten van de Pousada. Ja, je bent kattenliefhebber of niet.

Gewoon normale tijd ontbeten. Daarna op een ligbank bij het zwembad lezen, gecombineerd met zwemmen om weer af te koelen.

Als lunch hebben we een zakje Cashew noten (Caju, hier uit de streek Ceara) met ieder een vol glas van die overheerlijke Acerolla sap, die we van Alicia gekregen hebben.


In de middag hebben we nog een strandwandeling van ongeveer 5 kwartier gemaakt  en we zijn richting Icaria (in oostrichting) totdat de hoeveelheid kiezel, wat er op gegeven moment lag, te veel was voor blote voeten en toe zijn we teruggekeerd.

We hebben besloten om te gaan eten in een charrusaria restaurant, met de naam Fast Frango,  hier in de buurt van de Pousada.  Nou, ze hadden ook afhaalservice en menig Braziliaan kwam op motorfiets, lopend voor de afhaal. Terwijl ze wachten, nuttigden ze een biertje of cola. We bestelden Carne do Sol voor twee personen en het werd geleverd met een rijst,brijne bonenmix, frites, blaadjes sla en tomaat en kopje tafel zuur. Nou, ... het vlees en de sucos was lekker. En goedkoop: voor ruim vijf en halve Euro per persoon gegeten en gedronken.

zaterdag 6 oktober 2012

Zaterdag 6 oktober - DAG 29

 Hier is een youtube: met opnamen in Aracuja en Cumbuco:



Met Marcel op stap en waarschijnlijk laatste sprong in het Cumbuco zeewater

Nadat we vroeg hadden ontbeten en Fred Eduardo had gevraagd naar de reparatie van het toilet kwam hij eerst eens kijken wat er aan de hand was. Hij zag meteen wat het probleem was en binnen 10 minuten was het gemaakt en is het toilet weer normaal te gebruiken.

Dat was zeker wel zo plezierig omdat we vandaag met Marcel en zijn gezin een afspraak hebben om de omgeving te gaan bekijken.
Hij arriveerde rond 10.15 uur zonder zijn gezin. Zijn dochtertje Rebecca was vannacht ziek geworden en ze hadden niet geslapen.

Dus bleven zij thuis en zijn wij met zijn drieen gegaan. Marcel heeft ons eerst naar Lagamar do Cauipe gebracht, waar hij ons om 12 uur weer zou ophalen. intussen zou hij naar Caucaia gaan voor medicijnen. Terwijl Liesbeth genoot van de schaduw onder de rieten parasol ging Fred de omgeving een beetje verkennen, te beginnen met het bestijgen van een flinke zandbult.

Het uitzicht was een mooie beloning. Leuk contrast, de Sahara-achtige duinen en het groene achterland.


Klokslag 12 uur was Marcel weer bij ons en dronk nog even een glaasje mee. Toen bleek dat ik te weinig wisselgeld had gekregen, heeft hij dat even gecorrigeerd.

Vervolgens gingen we rond het meer rijden en onderweg zouden we een leuk restaurant tegenkomen wat een verbouwde bus is. Die bus is ooit gestrand en op die plek omgetoverd tot restaurant. Eigenlijk was dat bezoek het leukste in Cumbuco, de vrouw, Alicia, had ter versiering een oude naaimachine, schedel van een poema, schild van een schildpad, gemummificeerde kokosnoten, ed. gebruikt.

We moesten ook de tuin zien. We waanden ons de journalisten in het programma "De Stoel" of "ShowRoom". De tuin was ook een rommelzooitje. Maar voltrots moesten we haar Caju boom, Limoen, pimenta struik, tomatenplant zien. We wilden er wat drinken en bestelden een Fanta voor Fred en Marcel en Sucos Acerolle voor Liesbeth. Maar deze acerolle was wel zo lekker, dat Fred de Fanta liet staan om mee te nemen en samen dronken Fred en Liesbeth het glas leeg. Er stond een literfles acerolle op tafel waar het glas uit gehaald was. Na de excusie wilden we afrekenen. Voor de Fanta tweemaal R$2 en de acerolle was kado, ja de literfles ook. Wat heb ik bewondering voor iemand met zo weinig die dan van wat ze heeft het ook nog weggeeft. En de schittertjes in haar ogen. Een schitterend mens.


Na dit leuke bezoek reden we verder weer riching Cumbuco bar en werden we bij Sunset beach afgezet en ging Marcel te bar openen. Fred en Liesbeth hebben een kan Laranja en snack van soort bitterballen maar dan van vis genuttigd, Fred heeft nog gezwommen in zee en is zelfs kopje onder geweest door een golf die hem verraste. Na het strandvertier brachten we onze rugzak en handdoeken even bij Marcel, zodat we nog even wat konden rondstruinen tot zes uur. Toen gingen we weer naar de pizzeria. Nu bestelden we maar een pizza Salame maar bestelden er ook een Salada Caprese bij. Daar hadden we meer dan voldoende aan. We hebben heerlijk gegeten. En onverwacht een gezellig gesprek met een Braziliaanse met dochtertje en Hongaarse vriendin die Fred met elkaar op de kiek gezet heeft en zij, Catherina Guimaraes, heeft ons op onze beurt gekiekt.

Daarna, kwart over acht, namen we de bus en de rest van de avond is traditioneel, met kleine afwijking dat de plafondventilator het begeven heeft. Morgen wordt ie vervangen.

vrijdag 5 oktober 2012

Vrijdag 5 oktober - DAG 28

Een ''Beetje van alles'' dag

Vanmorgen voelde Liesbeth zich niet zo in haar hum. En het ontbijt om kwart over acht heeft ze bescheiden gedaan. Haar darmen protesteerden en ze wilde lekker luieren met een boek in de hangmat en de WC dichtbij. Fred wilde na het ontbijt, vandaag weer ongeveer kwart over acht, voordat het te warm zou worden, eens kijken of hij het Lagao da Parnamiri kon vinden. Dat moest op loopafstand zijn volgens de kaart.

Fred wilde ook na een uur, anderhalf uur weer terug zijn. En hij vertrok rond kwart over negen. In plaats van de weg volgen naar Cumbuco centrum kun je ook die weg oversteken en doorlopen totdat de weg een bocht naar rechts maakt. Nou ja, al snel is de naam 'weg' erg veel gezegd want het is niet meer dan een zandpad. En de huizen kun je soms ook geen huizen noemen naar onze begrippen. We zouden onze schuren nog beter bouwen.

Na een tijdje lopen in de richting waarin het meertje zou moeten liggen en over een paar duinen heen sjokken was daar het meer. Aangezien de duinen een soort hoogvlakte zijn, heeft Fred een paar panoramakiekjes gemaakt die een goed beeld geven van het gebied.

Hierboven een foto van wat in Nederland het helmgras zou zijn.



Verder hebben we gelezen, muziek geluisterd, gezwommen in het zwembad van de Pousada, dat net gisteren een grote schoonmaakbeurt heeft gehad waardoor het water nu voor het gevoel de zelfde temperatuur heeft als het zeewater. Heerlijk gewoon.

Voor de lunch hebben we de laatste creamcrackers en een zakje frietstickjes gegeten. Daarbij wat glazen water en het laatst van de 2-liter fles Fanta gedronken.

Even over half vijf, toen de eerste schemer begon, hebben we de bus gepakt richting Cumbuco. We zijn bij het eindpunt gestopt, hebben een korte strandwandeling gemaakt, daarna een suco, Guijaba voor Liesbeth en Limao voor Fred, gedronken aan de Cumbuco bar van Marcel. En toen zijn we kwart over zes richting een aanbevolen Pizzeria gegaan. Daar werden inderdaad overheerlijke pizza's geserveerd, maar van een twee-persoons formaat.


Gelukkig had Fred gekozen voor een Quattro Queiros gekozen: vier soorten kaas en geen vlees. Liesbeth had een pizza Calzoni maar die kon ze niet helemaal op. We zaten pal aan het strand onder een palm, maar wel in de luwte gelukkig. We konden met betaalpas betalen en vroegen 4 R$ extra te mogen betalen zodat we kleingeld voor de bus terug hadden. Die bus bleek buiten dienst: moest terug naar Caucaia en dus mocht hij niemand onderweg meenemen. Daardoor kregen we een busrit zonder stop voor alleen ons beiden voor tachtig Eurocent per persoon.

We waren tegen achten terug op de Pousada en besteedden de avond als andere: schrijven van deze blog, lezen, spelletje doen en op stok.



donderdag 4 oktober 2012

Donderdag 4 oktober - DAG 27

Lagoa da Banana deel 2

Vandaag is er niet te veel te vertellen Op dinsdag is het ons zo goed bevallen dat we vandaag weer naar Lagoa da Banana gegaan. Het weer was zoals voorgaande dagen: in de ochtend wat licht bewolking die rond half elf volledig weg is. En vervolgens blauwe lucht en 31 graden.
Dus veel tijd genomen om te relaxen, te lezen, zwemmen,   muziek luisteren, kletsen met anderen, kortom genieten.

Vandaag zijn we een uur eerder gegaan en een uur langer gebleven Dit keer hebben we ook een half uur een tweepersoons kayak gehuurd en het meer een stukje over gepeddeld. We waren nier de enigen met interesse voor de bootjes, getuige de foto. Omdat ons darmstelsel een beetje protesteert met klimaat en de keuken, hebben we wat meer bescheiden ontbeten en bij het meer ook  meer gedronken dan gegeten. Als lunch een appetizer: Fried pastries.


We waren rond vijf uur weer thuis en hebben met dochterlief geskyped. Daarna de email weggewerkt en om half zeven hebben we ook bescheiden ieder een sandwich besteld. Maar wel een dessert nu eens: ijs met geflambeerde bananen.